enpe.fotkoblog.pl

Wszystko to, co nie pasuje nigdzie indziej :P

Szukam wierszy na konkurs, ale żaden nie wydaje mi się dosc dobry. Sama zresztą nie wiem... Zobaczę, jak to będzie. 

Dzisiaj było naprawdę miło ^.^

Pogadałam z Erellem, trochę się posmiałam, powygłupiałam....

Ale gdzies głęboko jest mi smutno. 

Naprawdę, nie wiem, dlaczego. Czy to ja robię cos źle? Z niektórymi rzeczami po prostu nie jestem w stanie się pogodzic. I dzięki temu one są stale żywe - bo pamiętam. Ja wiem, że nie jestem nikim specjalnym, że nie bardzo się liczę w rachunku swiata. Ale mimo wszystko, staram się pomóc. Sobie, innym, komukolwiek. Nie zawsze mi to wychodzi. Nie wychodzi mi nigdy.

Ci, których najbardziej potrzebuję, nie zwracają na mnie uwagi. Ile razy trzeba się sparzyc? Ile razy zawiesc na przyjacielu? Ile razy uswiadamiac sobie, że to nie to, że miał miejsce jakis fatalny błąd, że ktos się pomylił. I nigdy nie wiadomo, kto... 

Mówisz mi, że nie jestem ciebie warta.

A może to ty nie jestes wart mnie?

A może oboje nie jestesmy nic warci i tylko udajemy,

że mamy po co życ. 

Chciałabym, żeby było lepiej. Wierzę w to i mam nadzieję, że tak będzie. Bo co innego mi pozostało? Jedynie slepa wiara, głupia nadzieja, słomiany zapał i szczere chęci. 

Ludzie nie są tacy dobrzy, za jakich ich masz. 

Więc jacy? Nie są źli, nie mogą byc tacy...

Są po prostu zabiegani, zapatrzeni, zbytnio zajęci.

Są pyszni i miłosierni. Są po prostu ludzcy.

Naprawdę żałuję, że niektórych już nie ma. Nie ma. Po prostu, zniknęli. Byli i się skończyli, jak nieciekawy serial w telewizji. A mimo to, są. Są ciągle we mnie, bo za nimi tęsknię, bo o nich pamiętam. Dla mnie ciągle żyją. Tylko już nie tu... 

Oni wszyscy, gdziekolwiek są, żyją we mnie. 

W moim sercu,

w głowie, 

we wspomnieniach.

I chociaż już ich nigdy nie zobaczę, a przynajmniej nie w tym życiu, to jednak czuję się, jakby byli obok. Jakby oni dobrze znali mnie, a ja ich. Jakby łączyła nas nitka. To nie tylko puste istnienie - to idea, o którą warto walczyc. Chociaż nigdy nie wygramy. Ale dzieki tej walce, oni będą życ wiecznie. Nawet te krótkie chwile, które z nimi spędziłam, nawet one, tkwią gdzies głęboko we mnie i mnie zmieniają. Na lepsze, gorsze, nie wiem. Ale nie oponuję - poddaję się tej zmianie i czuję ich obecnosc. To nie jest tak, że zniknęli całkowicie. 

Teraz, za każdym razem, gdy będzie mi źle, przypomnę sobie o tej nici, oplotę nią swoje serce najciasniej jak tylko będe mogła. A ona mnie uniesie... I to nie pozwoli mi umrzec.

I wygram.