enpe.fotkoblog.pl

Wszystko to, co nie pasuje nigdzie indziej :P

Zawiesiłam Wrong Path. Po raz pierwszy zawiesiłam bloga i czuję się ohydnie. Zupełnie, jakby to było potwierdzeniem tego, że nie daję sobie z niczym rady. Bo faktycznie nie daję sobie rady. Chociaż nie wracam do cięcia się, to chyba dobrze. Sama zresztą nie wiem, co jest dobre, a co złe. Kogo to w ogóle obchodzi? Wpadłam w dziwne odrętwienie i nie potrafię się z niego wyrwac. Ryczę w nocy w poduszkę, żeby nikt nie słyszał, w dzień snuję się bez celu po domu. Ale wiecie, wiosna idzie. Wczoraj prawie zemdlałam w sklepie, dobrze, że zdążyłam wyjsc na zewnątrz i usiąsc, bo by był cyrk. A jak ja mdleję, to znaczy, że idzie wiosna. Jeał, żywy barometr - jest moc.

Jest szansa, że pójdę na humana - naprawdę się cieszę. Chociaż może nie widac. Wracają do mnie sprawy sprzed kilku miesięcy, a ja i tak nie potrafię się z nimi uporac. I znowu, znowu czuję tą niesprawiedliwosc, znowu czuję ten ból, znowu mam dosc. 

Chociaż własciwie, to nie mam powodów, żeby narzekac. Powinnam tryskac humorem... Powinnam. No i co z tego? Mam ochotę uciec stąd jak najdalej. 

W szkole jakies idiotki ciekawią się wszystkim tylko nie tym, czym powinny. Nie mogę nawet poczytac w spokoju książki, bo od razu przylatują i wyrywają mi ją z rąk, żeby oglądnąc. Nie wiem, gdzie to się chowało, że na widok książki takie podniecone. W ogóle, umieją czytac? 

Chcę byc sama, a jeżeli czytam książkę, to już całkiem. Bo zabieram ją do szkoły nie bez powodu. Oznacza to, że gdy siedzę na w-fie w kącie i czytam książkę, to nie mam najmniejszej ochoty na słuchanie o durnym chłoptasiu, który leci na moją rozmówczynię, ale ona go nie chce, bo nie ma zamiaru sobie marnowac życia i, chociaż jest przystojny, to ona z nim nie będzie. A gówno mnie to obchodzi. Mogą byc ze sobą, nie byc, miec dzieci, mieszkac w pałacu, jeździc ferrari, albo maluchem - mnie to nic nie obchodzi. 

Ale nie. Zawsze znajdzie się taka, która przyjdzie i zacznie trajkotac nad uchem. Nazmysla jakichs historii, a potem wyciąga ze mnie nie wiadomo co. A masz chłopaka? A gdzie idziesz do szkoły? A co robi twoja mama? A gdzie jest twój tata? A kto ci się podoba? A ile masz pieniędzy? A jaki masz dom? 

A chuj cie to obchodzi, laluniu. 

A potem wracam do domu, gdzie mam tylko godzinę spokoju, bo potem znowu zaczyna się przedstawienie. Jakos nie chce mi się o tym mówic. 

Czasami po prostu wydaje mi się, że lepiej byłoby beze mnie. I naprawdę, gdzies w sobie czuję, że kiedys nie wytrzymam. Ale to już inna bajka.