enpe.fotkoblog.pl

Osobny album na zdjęcia jesienne i zimowe. Oj, będzie się działo!!!

,,Now we're back to the beginning

It's just a feeling and no one knows yet

But just because they can't feel it too

Doesn't mean that you have to forget

Let your memories grow stronger and stronger

Till they're before your eyes

You'll come back

When they call you

No need to say goodbye"

Wszystko się na mnie zwaliło w ciągu chwili. Rozplanowałam już wszystko do ferii, nie wiem, jak się wyrobię. Po prostu nie mam sił, zwłaszcza do ludzi. Nie no, nie skarżę się, jest dobrze. Żyjemy, idziemy do przodu. 

Dzisiaj próba do Jasełek. Zgadnijcie kogo gram? Maryję... Gdzie mi do Maryi, kompletnie nie wyglądam. Ale po roli w Dziadach, wszyscy mają mnie za jakąs amatorską gwiazdę. Z jednej strony mi miło, bo się starałam, a z drugiej tak jakos... dziwnie? Byc w centrum zaineresowania...? 

Niedługo swięta. Nawet się cieszę, nie powiem. Ale mówiąc swięta nie myslę o tych wszystkich pseudo Mikołajach w supermarketach, o swiatełkach wywieszonych na budynkach. Święta niemal w ogóle nie kojarzą mi się z ozdobami, prezentami i innymi błahostkami. Dla mnie swięta to jeden jedyny moment w roku, gdy siedzę przy stole razem z mamą i babcią i gdy w końcu jestesmy dla siebie miłe. Chyba tylko wtedy zachowujemy się po ludzku. Składamy sobie życzenia, spiewamy kolędy, rozmawiamy tak, jakby nie było tych wszystkich kłótni i problemów. Lubię swięta za to, że wtedy znikają wszystkie moje zmartwienia. Chociaż na jeden dzień.

Nie wiem, co mam pisac. Jednoczesnie martwię się i niczym nie przejmuję. Jest w miarę dobrze. Zuza powoli zapomina sprawdzac mi nadgarstki, i dobrze. Iwona nic nie wie, całe szczęscie. Mama nic nie zauważa. Jak zwykle. 

Trochę się boję tego, co będzie. Tak, znów panikuję... Jak to ja. Ale martwię sie o babcię, ostatnio trochę gorzej się czuje. No i o pieniądze, bo alimenty się spóźniają. Ha, nie pochwaliłam się Wam. Ojciec przypomniał sobie o córce - dostałam kartkę na urodziny. Jak zwykle "od kochającego tatusia", który życzył mi "mnóstwa marzeń". Nie ich spełnienia. Samych marzeń. Czyżby tatus nie wiedział, że jedyne, co robię, to marzę? A w podpisie niespodzianka. Nowy przyrodni brat. Damian? Dawid? Jakos tak. I swietnie. Teraz już całkiem zniknę. Jestem zazdrosna o te dzieci. O to, że one mają ojca, a ja nie. O to, że one są kochane, a ja byłam niechciana. O to, że im ojciec daje cos, czego ja nigdy nie miałam i miec nie będę. Ale dobrze. Niech sobie żyją, byle jak najdalej ode mnie. Ja nie chcę miec z nimi nic wspólnego.

Mam dosc.