enpe.fotkoblog.pl

Grafiki komputerowe i inne wymysły mojej pokiereszowanej wyobraźni :D

"Tak często Cię widzę

Choć tak rzadko spotykam

Smaku Twego nie znam

Choć tak często Cię mam na końcu języka

Jeśli u mnie zasypiasz

To tylko w kącie mojej głowy

Jeśli ubrana

To tylko do połowy

A kiedy już Cię prawie znam

I łapie Cię za rękę by imię Twoje zgadnąć

Potykam się na sznurowadle

Bo Ty tak pięknie pachniesz

Kiedy przechodzisz pod oknem

Śmiejesz się w głos

Nie obchodzi Cię to

Czy ustoję czy upadnę 

O udupienie totalne

Niewiasty nosisz imię

Ile Cię trzeba dotknąć razy żeby się człowiek poparzył?

Ale tak żeby już więcej ani razu

Żeby już więcej za nic

Żebym już więcej nie miał odwagi

No ile razy?!

O udupienie totalne

Niewiasty nosisz imię

Ile Cię trzeba dotknąć razy żeby się człowiek poparzył?

No ale tak żeby już więcej ani razu

Żebyjuż więcej za nic

Żebym już więcej nie miał odwagi

No ile razy?! Razy, razy, razy, razy, razy..."

Happysad - Długa droga w dół

Co u mnie? Raz dobrze, raz źle.  Znowu zemdlałam, super. Erell i jego kolega mnie wyprowadzili - wolałabym już tam sczeznąc niż wychodzic. Wszyscy się patrzyli. Erell znwou będzie się miał z czego smiac. Nie ma co, księżniczka ze mnie przednia, skoro mi taki książe przypadł. Wolałabym go nigdy nie spotkac. Ale dobra, miało byc pozytywnie, a ja znowu wydziwiam. Cała się trzęsę. Nawet nie ze złosci, nie z zimna. Może ze wstydu? Ile bym dała, żeby się ze mnie nie smiali. Szkoda gadac.  I tak to nic nie pomoże.  Czuję się okropnie, bo zawsze wszystko psuję. Ciągle mdleję, a występowac muszę. I co mam poradzic? Nie chcę byc posmiewiskiem całej szkoły. Nie chcę za każdym razem byc atrakcją. Obiektem spekulacji koleżanek, odbiorcą ciętych żartów. Czasami mam po prostu dosc.  Wy nigdy nie chcieliscie po prostu zniknąc? Ja chcę niemal codziennie.  W domu jest coraz gorzej, babcia chora, miała już jeden wylew, mama chodzi poddenerwowana, bo musi zostawac w pracy po godzinach, a ja potem muszę słuchac ich pretensji. Nienawidzę ich kłótni. Żadna z nich nie rozumie, że rani innych. Babcia mogłaby w końcu zauważyc, że ma córkę. A nie ciągle mamie wszystko wypominac. A mama? Chciałabym żeby mama przestała upodabniac się do ojca.  Nie wyobrażam sobie swojej przyszłosci. Jak mam miec kiedykolwiek rodzinę, skoro boję się, że będę dla nich taka, jak dla mnie ojciec? Że będę taka, jak moja rodzina. Nie chcę taka byc. Nie jestem taka.  Wbrew mojej woli, wracają do mnie wszystkie wspomnienia. Nie chcę ich miec. Nie chcę, ale czy mam cokolwiek do powiedzenia? Czy ktokolwiek mnie słucha? Chyba jedynie Życie wysłuchuje moich monologów chichocząc pod nosem do spółki z Przeznaczeniem.  Co chcę z siebie wyrzucic? To, jak uciekałysmy z domu, a dziadek rzucał za nami siekierą. Nie chcę tego pamiętac, nie chcę o tym myslec, ale chyba wpadam w błędne koło. Żyję tym, co było, panicznie boję się tego, co będzie, uciekam przed tym, co jest.  Jak mogę oczekiwac jakiejkolwiek sympatii od innych, skoro sama siebie nie lubię?  Dobrze powiedziane, Iwona - nikt mnie nie kocha. Dosłownie czy w przenosni? Nie wiem. Nie chcę wiedziec. 

Uciekam.