enpe.fotkoblog.pl

Wszystko to, co nie pasuje nigdzie indziej :P

Biegłam najszybciej, jak umiałam, by wpasc w twoje ramiona. Przywitała mnie chłodna stal sztyletu, który wbiłes mi w serce. Stal tak ostra, tak nieczuła na moje błagania. Moja nowa przyjaciółka. Podobno przed smiercią widzi się całe swoje życie. Ja widziałam tylko ciebie. Stałes nieruchomo, patrzyłes mi w oczy, nie żałowałes. A ja cię kochałam pomimo to. Dotknęłam rękojesci sztyletu. Była rozgrzana usciskiem twojej dłoni. Upadłam. Pochyliłes się nade mną, usmiechając krzywo. Kochałes mnie? 

Wyrwałam stal ze swojego ciała. Już nie było bólu, mój drogi. Ból dla mnie nie istniał. Dla mnie wszystko straciło sens, gdy wbiłes w moje serce sztylet. Czy byłam dla ciebie cos warta? Czy byłam wystarczająco ważna, by splamic moją krwią twój kaftan? 

Wstałam powoli, czując, jak miejsce zranienia pali mnie żywym ogniem. Ściskam mocniej stal. Chłodną, ostrą, bezlitosną, całkowicie posłuszną swojemu panu. Rzucam się z nią na twoje usmiechnięte oblicze. Radosc znika. Myslałes, że zginę? Twoje ostrze nie było wystarczająco długie. 

Skradłam ci usmiech. Dlaczego go nie broniłes? Teraz patrzysz na mnie nieruchomo. Och, dlaczego się nie smiejesz? 

Rozwieram zacisnięte palce. Nie mam sztyletu. Tylko kilka ostrz. Usmiecham się na ich widok, jakbym ujrzała starych przyjaciół. Witajcie, moje kochane. Ostrza wstają i zaczynają pląsac po moich dłoniach w dzikim tańcu radosci. Skaczą wsród kropel krwi, a ja się smieję. Skradłam ci usmiech, mój drogi.

CIĄGLE SIĘ WAHAM.