enpe.fotkoblog.pl

W tym albumie znajdziecie wszystko, co jest według mnie niesamowite i magiczne.

     Ciemnowłosa kobieta stała na balkonie, wpatrując się z uwagą w cienki księżyc. Włosy miała odrzucone do tyłu tak, że odsłaniały jej szpiczaste uszy. Szaro-niebieskie oczy były zaczerwienione od płaczu. Miała na sobie jasną suknię, a na głowie nosiła białą przepaskę. Jedynie z przyzwyczajenia pod fałdami spódnicy kryła sztylet.       

     Wyciągnęła go teraz i oglądała ze wszystkich stron. Dobrze pamiętała każdą jego rysę, każdą nierówność – wiele bowiem razy obracała go w dłoniach, wspominając wydarzenia sprzed kilku lat.  Przeklinała tą broń i nienawidziła jej, bo odebrała kapłance to, co było dla niej najważniejsze. Swoimi ostrymi szponami wydarła resztkę życia z ciała ukochanego mężczyzny półelfki łącząc go ze Śmiercią. A stamtąd nikt ani nic nie mogło go sprowadzić z powrotem do krainy żywych.       

     Kobieta załkała pochylając głowę w dół, jakby nie miała już siły patrzeć na owieczny księżyc, który był świadkiem całego zła tego świata i mu nie zapobiegł; na księżyc, który obojetnie obserwował jak Thoron odchodzi. Kapłanka nie chciała patrzeć nawet na gwiazdy, zdradzieckie przyjaciółki, które nie uprzedziły jej przed tragedią.       

     - Szukałem cię – odezwał się mężczyzna, który nagle pojawił się obok półelfki. Już nie nosił karmazynowej peleryny dopełniającej stroju wiernego sługi cesarza. Teraz cała jego sylwetka spowita była w popiel, który jedynie podkreślał szaro-niebieskie oczy mężczyzny.      

     Widząc łzy na policzkach kobiety, rycerz objął ją ramieniem i przytulił do siebie głaszcząc po głowie. Kapłanka wtuliła się w jego koszulę zaciskając mocno powieki i z trudem powstrzymując kolejne łzy.       

     - Czasami mam ochotę przebić się tym samym sztyletem i… - kobieta nagle urwała, jakby zawstydzona swoimi słowami.       

     - Wiem, Nim, wiem… - szepnął Damir.       

     - Ale wtedy przypominam sobie, że ona żyje. – Nimnar poderwała głowę do góry, by spojrzeć mężczyźnie w oczy. – I ja także chcę żyć, by znaleźć ukojenie w zemście.       

     - Jesteś kapłanką – rzekł surowo rycerz.      

     - Jestem także kobietą, której odebrano mężczyznę, bracie – odparła trwado półelfka unosząc sztylet do góry tak, że blask księżyca zadrżał na jego rekojeści oświetlając złotą główkę smoka z rubinowymi ślepiami.